توافقات اخیر جمهوری اسلامی و رژیم عربستان یک خبر داغ در روزهای اخیر است. چرا که این دو رژیم دشمنی دیرینه و عمیق و تاریخی ای با هم داشته اند و توافقات ناگهانی آنها در پکن این سوال را ایجاد کرده است که چه عواملی باعث شدند که این نزدیکی صورت گیرد، تا چه حد این نزدیکی دوام خواهد داشت و چه اهمیتی دارد؟
فکر نمیکنم در دنیا جریان و شخصیت سیاسی ای باشد که ادعای دفاع از آزادی را نداشته باشد. معمولا جریانات مختلف حتی دولتهای محافظه کار و دیکتاتورها و سرکوبگران ادعای دفاع از آزادی را دارند اما شرط و شروطی برای ان میگذارند: آزادی بشرطی که مخل امنیت کشور نباشد، ازادی بشرطی که به کسی آسیب نرساند، آزادی به شرطی که با قانون مطابقت داشته باشد، آزادی..
رضا پهلوی در پیام خود به مناسبت ٢٢ بهمن جناح بندی های درون حکومت را یک نوع بند و بست و توطئه خود رژیم خواند. او در این پیام از جمله چنین گفته است: “در حالیکه نهادهای مدنی و کُنشگران حقوق بشری و جامعه جهانی، فراتر از پرونده هسته ای، نگاه ویژه ای بر پرونده های بیشمار نقض حقوق بشر و برنامه های پشتیبانی از گروه های تروریستی توسط جمهوری اسلامی دارد، رژیم برای پنهانکاری چهره مافیایی خود در مقابل جامعه جهانی با خرج سرمایه های کلان اقدام به ساخت بدیل های درون نظامی «اصلاح طلبیون» و «اعتدالیون» کرده است،..
رضا پهلوی معمولا وقتی حرف میزند مثل هنرپیشه ای میماند که دارد نقش بازی میکند. اما یک هنرپیشه بد. همه چیزش نمایشی و ساختگی بنظر میرسد. او مشکلات و معضلات خودش را دارد. و باید او را فهمید. انتظارات زیادی از او وجود دارد. سلیقه ها و انتظارات متفاوت و متنوع اطرافیانش را باید پاسخ بدهد. بیچاره هم باید افتخار کند که پسر شاه سابق است و هم وانمود کند که طرفدار سلطنت نیست. هم ولیعهد سابق باشد و امید به شاه شدن داشته باشد و هم از زیر بار دیکتاتوری پدرش شانه خالی کند. هم خود را حقوق بشری و دموکراسی طلب باب طبع غرب معرفی کند و هم مدافع “تمامیت ارضی” و ملت و مشت آهنین. به همین دلیل او نقش یک الاکلنگ را در جبهه راست سلطنت طلب بازی میکند
صرف همینکه کارگران توانستند خلع ید از بخش خصوصی و مالک خصوصی کارخانه اسد بیگی را که از وابستگان به دایره حکومتیهاست، به حکومت تحمیل کنند یک پیروزی بسیار تاریخی و مهم و آموزنده است. مقامات و نهادهای حکومتی بطور واقعی با سرشکستگی عقب نشستند.
شهریور ۱۰, ۱۴۰۰کاظم نیکخواه
هیولای اسلامی طالبان باردیگر بر کشور افغانستان حاکم شده است و بحق وحشت و نگرانی گسترده ای را در میان بخشهای مختلف مردم دامن زده است .
اول اشاره کنم که زندگی زن و مرد و کودکان همیشه در طول تاریخ به همین شکل نبوده است. آنچه ما امروز به آن خانواده میگوییم و تعریفی که از آن داده میشود خانواده تک همسر است. یک مرد ویک زن. و کودکان. یک رابطه ای بین این ها برقرار است. اما خانواده تک همسر تنها شکل مناسبات بین مرد و زن و تنها شکل خانواده نیست بلکه متاخرترین آن است.
مشکل جمهوری اسلامی بیش از هر چیز خود جمهوری اسلامی است. این حکومت صفوفش را با نفرت پراکنی علیه کل ارزشهای غرب و ضد آمریکائی گری پرورش داده و دور هم جمع کرده است.
آنچه که کمونیستها دنبال میکنند در واقع آرزو و خواست قلبی اکثریت مردم است. همه مردم میخواهند که در رفاه زندگی کنند، در امنیت زندگی کنند، منزلت و حرمت داشته باشند، مورد استثمار و ستم و تبعیض قرار نگیرند، کسی بر آنها سلطه و حاکمیت نداشته باشد و به آنها زور نگوید…
در پرتو این بحثها که همانگونه که اشاره ای کردم فقط به احزاب موسوم به حکمتیست نیز محدود نیست، شاهد یک تحول اساسی تر در جنبش چپ و کمونیستی هستیم. در واقع شاهد یک نقطه عطف در این جنبش هستیم. چپ فرقه ای و غیر سیاسی و به اصطلاح “مارکسیسم قانونی” و خط امامی در هماهنگی با هم آخرین بندهای خود را از کمونیسم سیاسی و کارگری قطع میکنند و نه فقط این، بلکه با افتخار و جنجال این فاصله گیری را به جامعه اعلام میکنند. هرچه ما بیشتر مشغول فعالیت سیاسی میشویم و از کنار حملات هیستریک این جریانات با بی تفاوتی میگذریم، آنها شدیدتر و تندتر در هر رویداد و رهگذری به حزب کمونیست کارگری حمله میکنند.
بازگشت به این تاریخ بعد از این همه سال برای رهبری حکا٬ جدا از تلاش برای تاثیر گذاری بر صفوف حزب حکمتیست٬ درعین حال تلاشی برای جبران مافات است. تلاشی برای جبران بیست و چند سال پاسخ نداشتن در برابر بحثهای سیاسی ماست. روشن است که در سال ۱۹۹۰ که بحثها بطور زنده جریان داشت نمیشد این نوع تبیینهای ﺁبکی و عقب مانده را به کسی تحویل داد. حداقل نمیشد اینهارا روی کاغذ ﺁورد.
بخش دوم نوشته دوم حسین مرادبیگی (حمه سور) تحت عنوان “حزب کمونیست کارگری و خط آمریکا” واقعا جواب لازم ندارد. زیرا هیچ حرف تازه ای ندارد و به هیچ کدام از سوالاتی که ما جلوی او قرار دادیم جواب نمیدهد فقط لج بازی میکند. او میگوید “در آوردن نقل قول از حمید تقوایی بی دقتی کردم (بی دقتی!؟)” تا خودرا از زیر یک پوزش صریح و روشن بخاطر توهینهایی که به رهبری حزب کمونیست کارگری کرده بود خلاص کند. و تازه همین قدر از عقب نشینی هم از ایشان جای تعجب دارد. او تمام تحریفات و جعلیات قبلیش در مورد حمایت ما از سیاست آمریکا را نیز بدون استدلال یا باهمان استدلالهای بی پایه و کودکانه قبلی تکرار میکند و طبق معمول این جریان یک مشت چاشنی جعلی هخا و آمریکا و الاهواز و موسوی و کروبی هم به آن اضافه میکند. به کسی که تصمیم گرفته است جای خالی کوروش مدرسی و قلمزنان معلوم الحالی چون فتاحی و حاج محمدی را در حزبش پر کند و سیاستهای شکست خورده گذشته را نمایندگی کند و از سرنوشت آنها درسی نگرفته، و با منطق جنبش ضد امپریالیستی قرن گذشته با ما بحث میکند، فقط باید تقویم را نشان داد و زمان را گوشزد کرد و برخی رویدادها را یادآوری نمود شاید از خواب بیدار شود. حمه سور متوجه نیست که ایراد سیاست و خط کوروش مدرسی این نبود کمیته کمونیستی را فراخوان داد و عملا انحلال حزب خودش را در دستور گذاشت و رفت. بلکه او جایی ایستاد و از موضعی دفاع کرد که ناچار بود بر هر نوع آزادیخواهی و هر حرکت چپ و رادیکال و مردمی و هر نوع تشکل پیشرو و چپ خط بطلان بکشد. مردم در خیابانهای تهران فریاد مرگ بر دیکتاتور سر میدادند او آنها را با نیروهای فاشیست هیتلری و حزب اللهی های لبنان مقایسه…