دفاع از ساواک با آن کارنامه ننگین و سیاه عمق تعفن و قهقرای سیاسی این جریانات سلطنت طلب را برملا میکند و نشان میدهد که هرچه هم که از کلماتی مثل حقوق بشر و غیره استفاده کنند، هدف و آمالشان همان برپا کردن دیکتاتوری و خفقان در جامعه است. و این آرزو را این جامعه با انقلاب و آزادیخواهی عمیقش فی الحال مدفون کرده است. من در یک کلام مخالف صد در صد هرگونه سازمان جاسوسی و ضد اطلاعاتی هستم
اولین نکته ای که مهم است که باید تاکید کنم اینست که شورا از کشف و شهود یا نظریه و تئوری استنتاج نشده است. بلکه حاصل تجربیات واقعی و عملی زندگی اجتماعی است. تاریخا و عملا هرجا که مردم امکان عرض اندام و دخالتگری پیدا کرده اند برای اداره زندگیشان خود را بصورت شوراها متتشکل کرده اند….
رضا پهلوی در پیام خود به مناسبت ٢٢ بهمن جناح بندی های درون حکومت را یک نوع بند و بست و توطئه خود رژیم خواند. او در این پیام از جمله چنین گفته است: “در حالیکه نهادهای مدنی و کُنشگران حقوق بشری و جامعه جهانی، فراتر از پرونده هسته ای، نگاه ویژه ای بر پرونده های بیشمار نقض حقوق بشر و برنامه های پشتیبانی از گروه های تروریستی توسط جمهوری اسلامی دارد، رژیم برای پنهانکاری چهره مافیایی خود در مقابل جامعه جهانی با خرج سرمایه های کلان اقدام به ساخت بدیل های درون نظامی «اصلاح طلبیون» و «اعتدالیون» کرده است،..
رضا پهلوی معمولا وقتی حرف میزند مثل هنرپیشه ای میماند که دارد نقش بازی میکند. اما یک هنرپیشه بد. همه چیزش نمایشی و ساختگی بنظر میرسد. او مشکلات و معضلات خودش را دارد. و باید او را فهمید. انتظارات زیادی از او وجود دارد. سلیقه ها و انتظارات متفاوت و متنوع اطرافیانش را باید پاسخ بدهد. بیچاره هم باید افتخار کند که پسر شاه سابق است و هم وانمود کند که طرفدار سلطنت نیست. هم ولیعهد سابق باشد و امید به شاه شدن داشته باشد و هم از زیر بار دیکتاتوری پدرش شانه خالی کند. هم خود را حقوق بشری و دموکراسی طلب باب طبع غرب معرفی کند و هم مدافع “تمامیت ارضی” و ملت و مشت آهنین. به همین دلیل او نقش یک الاکلنگ را در جبهه راست سلطنت طلب بازی میکند
میگویند ” کاظم نیکخواه گفته است تحریمها برداشته شود که چه بشود؟”. همین نیم جمله تمام سرمایه این دوستان برای ۴۶ دقیقه حرف زدن و پرتاب کردن انگهای متعدد و زمخت علیه ما شده است. و هرکس که این بحث را گوش کند فورا متوجه میشود که چنته این دوستان خالیست
در پرتو این بحثها که همانگونه که اشاره ای کردم فقط به احزاب موسوم به حکمتیست نیز محدود نیست، شاهد یک تحول اساسی تر در جنبش چپ و کمونیستی هستیم. در واقع شاهد یک نقطه عطف در این جنبش هستیم. چپ فرقه ای و غیر سیاسی و به اصطلاح “مارکسیسم قانونی” و خط امامی در هماهنگی با هم آخرین بندهای خود را از کمونیسم سیاسی و کارگری قطع میکنند و نه فقط این، بلکه با افتخار و جنجال این فاصله گیری را به جامعه اعلام میکنند. هرچه ما بیشتر مشغول فعالیت سیاسی میشویم و از کنار حملات هیستریک این جریانات با بی تفاوتی میگذریم، آنها شدیدتر و تندتر در هر رویداد و رهگذری به حزب کمونیست کارگری حمله میکنند.
بازگشت به این تاریخ بعد از این همه سال برای رهبری حکا٬ جدا از تلاش برای تاثیر گذاری بر صفوف حزب حکمتیست٬ درعین حال تلاشی برای جبران مافات است. تلاشی برای جبران بیست و چند سال پاسخ نداشتن در برابر بحثهای سیاسی ماست. روشن است که در سال ۱۹۹۰ که بحثها بطور زنده جریان داشت نمیشد این نوع تبیینهای ﺁبکی و عقب مانده را به کسی تحویل داد. حداقل نمیشد اینهارا روی کاغذ ﺁورد.
بخش دوم نوشته دوم حسین مرادبیگی (حمه سور) تحت عنوان “حزب کمونیست کارگری و خط آمریکا” واقعا جواب لازم ندارد. زیرا هیچ حرف تازه ای ندارد و به هیچ کدام از سوالاتی که ما جلوی او قرار دادیم جواب نمیدهد فقط لج بازی میکند. او میگوید “در آوردن نقل قول از حمید تقوایی بی دقتی کردم (بی دقتی!؟)” تا خودرا از زیر یک پوزش صریح و روشن بخاطر توهینهایی که به رهبری حزب کمونیست کارگری کرده بود خلاص کند. و تازه همین قدر از عقب نشینی هم از ایشان جای تعجب دارد. او تمام تحریفات و جعلیات قبلیش در مورد حمایت ما از سیاست آمریکا را نیز بدون استدلال یا باهمان استدلالهای بی پایه و کودکانه قبلی تکرار میکند و طبق معمول این جریان یک مشت چاشنی جعلی هخا و آمریکا و الاهواز و موسوی و کروبی هم به آن اضافه میکند. به کسی که تصمیم گرفته است جای خالی کوروش مدرسی و قلمزنان معلوم الحالی چون فتاحی و حاج محمدی را در حزبش پر کند و سیاستهای شکست خورده گذشته را نمایندگی کند و از سرنوشت آنها درسی نگرفته، و با منطق جنبش ضد امپریالیستی قرن گذشته با ما بحث میکند، فقط باید تقویم را نشان داد و زمان را گوشزد کرد و برخی رویدادها را یادآوری نمود شاید از خواب بیدار شود. حمه سور متوجه نیست که ایراد سیاست و خط کوروش مدرسی این نبود کمیته کمونیستی را فراخوان داد و عملا انحلال حزب خودش را در دستور گذاشت و رفت. بلکه او جایی ایستاد و از موضعی دفاع کرد که ناچار بود بر هر نوع آزادیخواهی و هر حرکت چپ و رادیکال و مردمی و هر نوع تشکل پیشرو و چپ خط بطلان بکشد. مردم در خیابانهای تهران فریاد مرگ بر دیکتاتور سر میدادند او آنها را با نیروهای فاشیست هیتلری و حزب اللهی های لبنان مقایسه…
چپ ضد امپریالیست هم مثل همه گرایشات دیگر از نظر سیاسی یک طیف گسترده (از نظر تنوع سیاسی) را تشکیل میدهد. . تا آنجا که به نوع ایرانیش مربوط میشود برخی نظیر حزب توده و اکثریت آنچنان از نظر سیاسی و عملی به دامن ارتجاع غلطیده اند که دیگر نام چپ از سرشان زیادی است. برخی تا لبه درغلطیدن به ارتجاع رفته اند نظیر همین جریان کوروش مدرسی که در انقلاب 88 و در موارد دیگری مثل دفاع از حسن نصرالله و غیره سیاست ارتجاعی را در پیش گرفت و باید دید بعد سرنوشتش به کجا میرسد و تمام هویتش را نفرت پراکنی علیه حزب کمونیست کارگری تعریف کرده، و برخی هم تلاش کرده اند در سیاست هر طور شده به دامن راست نغلطند اما در ایدئولوژی و سنت فکری همان خط و سنت چپ ضد امپریالیست را دنبال میکنند.
در مملکتی که چهل سال است از یکه تازی و توحش خونین آخوند و اسلام و مذهب و مافیای سرمایه داری و زندان و خفه کردن صدای مخالف دارد له میشود و بطور واقعی کارد به استخوان مردم رسیده است، این جناب زبان باز کرده است تا از آینده بعد از جمهوری اسلامی سخن بگوید اما یک کلمه علیه اسلام و آخوند در این پانزده بیست دقیقه حرف نمیزند. یک کلمه علیه مجازات ضد انسانی اعدام که هرروز دارد جان شماری از مردم را میگیرد حرفی نمیزند.
انترناسیونال ۴۴۸ برای نقد و افشای تجمعی که بنام “کنفرانس گذار به دموکراسی روزهای هفتم و هشتم ماه ﺁوریل (۲۰۱۲) در واشنگتن برگزار شد٬ کافی است کسی اخبار و رویدادها و اسامی شرکت کنندگان این کنفرانس را بازگو کند. این یکی دیگر از کنفرانسهایی بود که به اصطلاح قرار است ﺁلترناتیو راست و بورژوایی و مطلوب غرب را شکل دهد. اما فضای این کنفرانس بخوبی نشان میداد که چقدر کار در ایران برای جریانات بورژوایی و راست و ضد انقلاب و بویژه طرفدار جمهوری اسلامی سخت شده است. بسیار مشکل است که انسان حقارت و زبونی ای که در فضای این کنفرانس موج میزد را با زبانی متین و محترمانه انعکاس دهد. واقعا اگر پوشش فعال رسانه های فارسی زبان ﺁمریکائی و غربی نبود٬ این تجمع حدودا ۲۰ نفره حتی اسمش هم جایی برده نمیشد و کسی از ﺁن به نام دهن پرکن “کنفرانس” یاد نمیکرد. (بی بی سی تعداد را پنجاه نفر گزارش کرد) اما خود همین که صدای ﺁمریکا و بی بی سی و رادیو فردا و امثالهم که سیاست رسمی دول ﺁمریکا و غرب را دنبال میکنند٬ چنین تجمعی را با ﺁب و تاب و بزرگنمایی مطرح مینمایند و به ﺁن دخیل می بندند٬ نیز خود گویای وضعیت ناجوری است که کل بورژوازی در ﺁن گرفتار ﺁمده است و جداگانه باید به ﺁن پرداخت. این کنفرانسی بود که جریانات راست و بعبارت دقیقتر راستهای طرفدار جمهوری اسلامی٬ یعنی راست ترین جناح اپوزیسیون راست ابتکار ﺁنرا در دست داشتند. اسم خودرا جمهوریخواه و دموکراسی طلب و سبز و سکولار و امثال اینها میگذارند. در میان ﺁنها کسانی مثل محسن سازگارا٬ نوری زاده٬ و فاطمه حقیقت جو و علی افشاری٬ نامهایی ﺁشنا و گویای اهداف و حال و هوای این کنفرانس کذایی است. در این کنفرانس بنا به گفته یکی از شرکت کنندگانش حتی بکاربردن واژه “براندازی” ممنوع بوده…